Prinsessenkind
Op 23 februari 2009 zette ze zich kordaat aan mijn voeten. Keek omhoog.
Natuurlijk pakte ik haar op.
“Da’s gek,” zei de mevrouw waar ik was. Dat doet Junior normaal nooit.”
Junior van toen 6 weken werd omgedoopt tot Bibi. Onze Lars, een Volvo 940 bracht haar samen met hondenzusje Bo, vader Jelle en mensenbroertje Bart naar huis.
Van meet af aan had Bibi haar eigen zinnigheid. Sommige mensen moest ze op slag niet. Dat kwam ook niet meer goed. Ze beet of gromde nooit maar dook dan onder het theekastje. Voor sommige andere mensen had ze ogenblikkelijk een zwak, met een absolute voorkeur voor vrouwen. Er waren slechts een handjevol (5 dus) mannen die haar mochten aaien, aanhalen of roepen.
Bibi was de onbetwiste Koningin van onze driezitter. Ze kon er op honderdveertig manieren uitgebreid liggen snurken als een bootwerker met een diesel aggregaat. Meestal lag ze op haar rug, schaamteloos, met alle kroonjuwelen in het openbaar.
Tja. Je hebt het of je hebt het niet.
In de zomer van 2023 moest Bibi ineens haar zusje Bo missen. Haar rots-in-de-branding. Of was het andersom geweest? Waar Bibi overal en altijd als eeuwige nummer twee was binnengewandeld, ontvouwde zich een nieuwe versie van de prinses.
Bibi 3.0 die wél van wandelen hield en meer dan uitstekend met andere honden overweg bleek te kunnen. Die ogenblikkelijk terugkeerde naar haar innerlijke pup als ze ergens de zee ontdekte.
In binnen- en buitenland.
Ze werd verbaasd nagekeken, toen ze kwiek de Bretonse kliffen beklom en we vertelden dat ‘madame’ reeds quatorze années op de teller had staan. De overgebleven prinses die ineens een duidelijke voorkeur had voor het leegmaken van pannen en bordjes. Die óók de plastic toetjesbakjes wilde uitlikken.
Met een hoop geduld want plastic verpakkingen zijn eng: die kraken.
Onze prinses, die ineens hoogbejaard werd. Die alleen nog van links naar rechts op de bank verhuisde, zonder ervan te genieten. Biebs die niet meer op haar rug lag maar alleen nog op haar buik. Met vreemd gebogen pootjes. Die niet meer dronk en nauwelijks at.
Nog wel in het fietskratje wilde, maar niet lekker kon herstellen.
Soms is de koek op. Dus hebben wij Bibi op 13 mei helaas moeten laten gaan.
In de maanden nadat ik mijn baan in het ziekenhuis opzegde, was mijn tijd thuis met Bibi heel waardevol.
Ze leerde me enkele belangrijke lessen.
– Als iets niet klopt, mag je ermee kappen. Waarom kostbare energie verspillen aan iets wat niet goed voelt?
– Onbevangenheid is de moeder van creativiteit. En proberen is ook een vak.
– Het leven is het leukst in het hier en nu. Piekeren over toen, straks en later is nutteloos.
– Tijd schrijf je zó: kwalitijd. Waar wil je neus naartoe?
– Je hoeft alleen de dingen te doen waar je neus van gaat krullen. Waarom iets doen wat je niet wilt?
– Je mag schaamteloos en onbelemmerd genieten van alles wat je doet. Ook als dat ‘niksen’ is.
Dág lieve Biebster. Je hebt niet alleen mij geïnspireerd, anderen ook. Dank je wel dat je heel expliciet mijn hondje wilde zijn.
