Waarom is de wereld mooier met jou erop?

Mooie vraag. Ik vond ‘m ooit op de socials. Sindsdien keert de vraag regelmatig terug tijdens mijn schrijftrainingen bij bedrijven. Vooral wanneer er teamgedoetjes zijn, of gedoetjes met patiënten of cliënten.

Het is fijn om over zo’n mooie vraag na te denken en tegelijkertijd kan het lastig zijn, wanneer je geneigd bent om veel in je hoofd te vertoeven en gewend bent om alles te overdenken, in plaats van af te voelen. Daarnaast kan het beantwoorden van zo’n vraag zorgen voor een intern conflict: ben je niet ineens lekker aan het opscheppen?

Eerst denken en dan nog eens denken: dat is niet het antwoord

Zelf heb ik de eerste keer dat ik die vraag beantwoordde, heel lang nagedacht. Waarbij ik me – net als jij misschien nu – af heb gevraagd of vertellen over mijn aanwezigheid hier op de wereld, die daar een beetje mooier van werd, niet toevallig ook een verkapte vorm van opscheppen was. De loftrompet afsteken. Een portie opklopperitis opdienen. Iets waar ik slecht in ben.

Gaandeweg ontstonden er vragen in mijn hoofd, die hielpen. Wat doe ik om de wereld een beetje mooier te maken? En hoe draagt dat bij aan een betere wereld? Gaat het überhaupt wel om doen? Mag het niet ook gewoon gaan over zíjn?

Er ontstond iets op papier. Ik merkte dat ik er vrolijk van werd en blij. De wereld is een mooiere plek met mij erop, doordat ik hem een beetje lichter maak, en luchtiger. Door er te zíjn. Meer is niet nodig.

Dat merkte ik óók in mijn werk als rolmaat en karduwoloog en ik merk het in mijn werk als Zinvinder hier bij Fijnbedraad óók. Niet altijd zijn woorden of moeilijk geformuleerde zinnen nodig. En iets vragen hoeft ook niet altijd. Soms is een gebaar of een knipoog voldoende. Een hand. Een arm. Een klopje.

Zíjn.
Daar ben ik goed in. Dat komt doordat ik heel lang heb geoefend, want vroeger kon ik het niet. Toen was ik er niet omdat ik dacht dat ik er niet mocht zijn. En vluchtte ik weg van mezelf om iemand anders te worden, want dan was ik pas interessant. Beter en vlotter, ook. Ik dacht dat anderen het beter wisten dan ik en zo hoefde ik het niet meer zelf te bedenken.

Steeds verder dreef ik weg van mezelf. Tot er een schimmig figuurtje van me overbleef en het besef ontstond dat ik zo niet wilde leven. Zo leeg, zonder inhoud en betekenis. Zonder emoties bleek het leven slechts een grote, open, kale vlakte.

In plaats van watertrappelen dook ik naar de bodem en zette me vervolgens weer af aan de modderige ondergrond. Als wildwaterkano kwam ik weer bovendrijven. Bevrijdde mezelf uit bochtige kronkels die ik ooit voor waar had aangenomen en die nooit een waarheid waren geweest.

Tijdens mijn improvisatie van wildwaterkano voelde ik me in flow. Ging op in het spel en in het moment. Zo werd ik weer één met mijn eigen natuur konden de ’teveeltjes’ van mij, die er altijd al waren geweest, weer moeedoen. Hard lachen bijvoorbeeld. Of raar dansen. Huilen om heel veel dingen. Ik was heel en niet kapot of gebroken.

Sindsdien speel ik met alles wat beweegt en met wat stilstaat. Ik geef het een zetje en soms draai ik het om. Zet het in het licht, zodat alle kanten goed worden belicht. Met mijn ’teveeltjes’ vorm ik een onderneming. Waarin ik mensen laat zien dat er perspectieven zijn, zolang je nieuwsgierig blijft. Inzicht. Uitzicht. Overzicht. Inzoomen, uitzoomen. Of door elkaar.
Samen met mijn zes dioptrieën per oog, plussen en min, zie ik meer.

Met een blik vol verwondering neem ik je graag mee op reis. Ik maak de wereld graag een beetje mooier, doordat ik je laat zien waar je kunt zoeken als je op schatten aan het jagen bent.
Ik leer je graag dat alle schatten die je in dit leven te ontdekken hebt, al in jezelf verborgen zitten.
Alles is er al.

Wanneer we onze persoonlijke schatten kunnen vinden, bij onszelf kunnen blijven omdat we goed genoeg zijn, kunnen we dat op onze beurt weer doorgeven aan anderen. En dát maakt dat de wereld mooier, met mij erbij.

Dus lief mens: denk ook jij eens na over deze prachtige vraag: wat maakt de wereld mooier, met jou erop?